نقد انیمیشن Spider-Man: Into the Spider-Verse / (بخش دوم)

تمرکز واضح فیلم روی یک قهرمان تعیین‌شده و قابل درک، سبب می‌شود که بفهمیم چرا هرکدام از کاراکترهای دیگر آن، نه کم یا زیاد، که دقیقا به میزان لازم پخته به نظر می‌آیند. مثلا اسپایدرمن نوآر، پنی پارکر و اسپایدر-هم، مطلقا موجوداتی هستند که اولا باید در نبردها تاثیر مثبت‌شان را بگذارند و دوما، از منظر افزایش تنوع بصری و شوخی‌های قرارگرفته در اثر، آن را یاری کنند. آن‌ها یقینا در تصویر بزرگی که از Spider-Verse و همه‌ی حرف‌هایش در ذهن‌مان ترسیم می‌کنیم، مکان سفت‌وسختی را برای خود در نظر گرفته‌اند و ابدا کاراکترهایی بی‌خاصیت یا اضافی به شمار نمی‌روند. اما در عین حال، اثر مستقیمی روی هسته‌ی این قصه یعنی مای مورا هم ندارند. در عین حال، گوئن استیسی به اندازه‌ی دختر زیبا و شکست‌ناپذیری که مای در دنیای تاریک اطرافش او را به عنوان اولین دوست واقعی خود می‌بیند، وقت بیشتری را در فیلم دریافت می‌کند و حتی پیشینه‌ی داستانی بلندتری دارد. او دیالوگ‌های بیشتری را به زبان می‌آورد، جدی‌تر از سه شخصیت قبلی نام‌برده در متن مبارزه‌ها دیده می‌شود و همراه پیتر بی. پارکر، جزو اولین اشخاصی است که مای در دوران پسا-قهرمان شدن، آن‌ها را کنار خود می‌بیند.